Kao mlad filmski kritičar bio sam fasciniran kada sam video kratke filmove Slavka Vokapića, rađene prema muzici Riharda Vagnera (Šuma šumori  – Forest Murmurs, 1940), i Feliksa Mendelsona (Fingalova pećina – Fingal’s Cave, 1941), o kojima sam pisao u listu “Film” (15. maj 1952. godine).

Smatram za potrebno da na ovom mestu dam šire objašnjenje nekih  termina koje Slavko Vorkapić po prvi put upotrebljava u tekstu “Psihološki osnov delotvorne kinematografije” 1934. godine i koji time  postaju ključne reči u njegovoj zreloj teoriji i poetici filma.

Slavko Vorkapić: “Vidimo kadar snimljen pomoću “tobogana”  ili bočni kadar snimljen sa platforme tramvaja u pokretu i hvatamo se za naslone stolica. Vidimo kadar voza koji nam juri u susret i uvlačimo glavu u ramena.

Rad Slavka Vorkapića, koji se na ovom mestu objavljuje prvi put  na srpskom, ponovo potvrđuje usku vezu između Vorkapićeve umetničke prakse i teorije u užem smislu.