Matrica svevremenih grehova kao motiv-polazište da bi se progovorilo o gresima ovog vremena. Mala slikovnica izopačenog sistema vrednosti koji nas okružuje a da toga često nismo svesni ili smo prema tom naopakom sistemu vrednosti ravnodušni.
Taj zanimljiv i originalno koncipiran okvir, scenarista i reditelj Miroslav Momčilović, u formi omnibusa, ispunjava pričama koje su vešto povezane likovima koji se provlače iz priče u priču, da bi se, onda, svi, u epilogu filma, u bolnici, kao u nekoj vrsti “čistilišta”, našli zajedno, sjedinjeni u grehu ali i svesni svojih grehova i na taj način spremni da postanu bolji i čovečniji. Film, dakle, funkcioniše i može da se čita na nivou pojedinačnih priča koje su, svaka u svom idiomu, dovoljno zanimljive i zaokružene da tvore celinu za sebe ali, kako film odmiče, upotrebom dobro smišljenih vezivnih delova, gledalac u sve većoj meri formira sliku značenja filma u celini.
Likovi u pojedinim pričama odabrani su tako da predstavljaju neke od arhetipskih psihologija ljudi na ovim prostorima danas a, s druge strane, da odgovaraju “zadatom grehu”, naravno, u kontekstu pojavnog oblika te vrste negativnog moralnog stava u našem društvu danas. Scenario je pisan osobenim jezikom (posebno one priče u kojima su junaci mladi ljudi sa beogradskog asfalta), dijalozi su vrlo dobri (na delu je uspešno ekonomisanje rečima), pa sve to doprinosi autentičnosti likova, priča i situacija.
Toj autentičnosti i uverljivosti u slikanju mogućih “grešnih situacija” našeg svakodnevnog života, doprinela je, u značajnoj meri, sjajna igra glumaca. Te, po obimu male uloge, postavljene su i glumački promišljene ozbiljno i studiozno kao da su u pitanju likovi koji nose čitav celovečernji film, a ne glumačke minijature, koje su u funkciji pojedinih, petnaestominutnih priča. Za nijansu bolji od ostalih bili su Miloš Timotijević, Nikola Đuričko, Nikola Vujović, Mladen Nelević….
Mozaička struktura filma kao i smeštanje radnje pojedinačnih priča uglavnom u jedan, kamerni prostor (stan, teretana, TV studio, stepenište solitera…) što je, verovatno, posledica niskobudžetne produkcije filma, uslovili su da rediteljski postupak i jezik filma budu u saglasju sa tim ograničenjima. To, međutim, ne osiromašuje film jer je, u skladu s njegovim karakterom i minimalističkom poetikom .
Posle prilično sumornog i razočaravajućeg početka 2006. proizvodne godine, Sedam i po bio je jedan od retkih filmova koji su u drugoj polovini godine uspeli da poprave utisak o domaćoj kinematografiji u prošloj godini. 
Međutim, važnije od toga jeste da taj film pokazuje da je u ovoj kinematografiji mogućno praviti filmove koji odgovaraju senzibilitetu mlade publike a da, s druge strane, budu angažovani, da probleme i fenomene aktuelnog života stavljaju u kontekst društva u kojem živimo, dakle da pored atraktivnosti i zabave to budu i filmovi koji nas se tiču.
U poslednje vreme svedoci smo polarizovanja autora na one mlađe koji zagovaraju žanrovske obrasce koji uglavnom nemaju pravo uporište u filmskom i životnom iskustvu i, s druge strane, na autore srednje ili starije generacije koji i dalje, sledeći svoje “vjeruju” i svoj način filmskog mišljenja, teme i junake svojih filmova smeštaju u socijalni i sociopsihološki okvir ovog prostora. Sedam i po na ubedljiv način pokazuje da je mogućno premostiti taj jaz i da film može da bude uzbudljiv, dinamičan, duhovit, da govori jezikom mlade generacije a da, u isto vreme, sugeriše značenja koja nagone na razmišljanje, dakle da bude dovoljno slojevit kako bi postavljao i pitanja koja se odnose na sveukupni sistem moralnih vrednosti savremenog društva.
Sedam i po, rediteljski debi Miroslava Momčilovića, potvrdio je talenat i zrelost Momčilovića kao scenariste (Kad porastem biću kengur) i ukazao na potencijale njegovog rediteljskog umeća.
Follow
