Film Neko me ipak čeka nastao je na osnovu scenarija nagrađenog na anonimnom konkursu Radio televizije Srbije povodom pedesetogodišnjice njenog Dramskog programa. Među preko 400 prispelih radova scenario Duška Premovića osvojio je prvu nagradu, a režija je poverena Marku Novakoviću (autoru zapaženog TV-filma Maska, rađenog prema drami Miloša Crnjanskog). Premovićev scenario predstavlja omnibus, to su praktično tri varijacije na jednu istu temu. Kroz tri priče, posredstvom četiri ženska lika razmatra se dramatičan trenutak: momenat kada žena, pred izvršenje abortusa, poslednji put može da odustane od svoje odluke. Taj kratki tren egzistencijalnog izbora čini dramsku srž kako scenarističkog predloška, tako i samog filma. Radnja se odvija u današnjem srpskom društvu; pričama su obuhvaćene i gradska i seoska sredina, različiti društveni staleži i grupe, raznoliki psihološki portreti, od glavnih likova do epizoda. U prvoj priči naglasak je na razigranom komičnom štimungu; u drugoj na dramskom sukobu majke i kćeri; a u trećoj, poslednjoj priči na tragičnom položaju žene koja se u zatvoru nalazi pred pitanjem da li da rodi dete muža koga je u samoodbrani ubila. Tako se ovo ostvarenje, poput neke muzičke kompozicije, kreće kroz različite stavove i raspoloženja: od komičnog ka dramskom i tragičnom. U tom spontanom višeglasju je i bogatstvo Novakovićevog filma (kao i Premovićevog scenarija) koji s jednakim uspehom izmamljuje smeh, strepnju, užas i suze.
Film Neko me ipak čeka Marka Novakovića znatno je prevazišao okvire televizijske produkcije u kojoj je pravljen. Promišljenim rediteljskim postupkom, Novaković je uspeo da u veoma dobar dramski tekst Duška Premovića unese i dodatne, sinematičke kvalitete. Specifično filmske vrednosti ogledaju se objedinjavanju vremena i prostora priče, u preciznom kadriranju, radu sa glumcima i montažnom ritmu koji doprinosi snažnoj dramskoj tenziji. Pravim izborom glumačkih pojava, ali i strpljivim građenjem prostora za unutarnju dramu egzistencijalnog izbora svake od junakinja, reditelj je u velikoj meri doprineo i u kreiranju nekoliko vanserijskih ostvarenja (među kojima se izdvajaju uloge Nade Šargin, Dušanke Stojanović i Ljiljane Stjepanović). Na taj način i dramski predložak posvećen esencijalnom pitanju odluke koju većina žena u jednom trenutku mora da donese – roditi novi život ili ne – dobio je najadekvatniju konkretizaciju u jeziku filmskog medija.
Neko me ipak čeka može provocirati brojne rasprave o delikatnom pitanju abortusa iz posve različitih uglova (etičkog, sociološkog, psihološkog ili pak religioznog). Eventualna zamerka filmu bila bi istovetnost kraja u sve tri priče – žena se u poslednjem, dramatičnom trenutku odlučuje da zadrži dete. S te strane gledano, Neko me ipak čeka je film predodređen transparentnom tezom, najbližom hrišćanskom moralu i svetonazoru uopšte. Ali životnost likova i situacija u koje oni dospevaju, onaj iracionalni supstrat egzistencije koji prepozanjemo najpre u detaljima (na primer, u bizarnom enterijeru vagona u kojem živi lekar-čudak iz druge priče) – govori nam u prilog paušalnosti takve kritike. Razlozi odustajanja od abortusa svakako su utkani u osnovnu ideju filma, ali oni ne remete sponatnost i nepredvidivost života uhvaćenog u objektivu kamere.
Snagom i nepatvorenošću teksta, do kraja promišljenim rediteljskim postupkom i briljantnim ulogama naših najboljih glumica Neko me ipak čeka zauzima značajno mesto u prošlogodišnjoj filmskoj produkciji u Srbiji. Ovaj uspeh mogao bi biti i dobar motiv za državnu televiziju da pristupi oživljavanju već gotovo zaboravljenog dramskog progama.
Follow
